Mijn gedichten zijn veelal geschreven uit wat ik hoor en zie in dit leven...
Mijn droom...
Een glaasje wijn... een rode roos...
Dromen... ja dromen... oh bloos...
Koester...teder...zacht...Ritme van de nacht...
Ogen gesloten...tastbaar...dichtbij...
Ik volg de contouren...van ster en van maan...
In ochtendgloren nevel...met web en met dauw...
En bladeren... ze vallen... de herfst komt nu gauw...
Mijn armen omarmen... het nieuwe seizoen...
Ik droom nu weer verder...
Van nu.... En van toen....
Vrijheid...
Het wit van hersendraadjes...zo donker nu gekleurd...
De adem... de wind... het gaat nu samen...
In vrijheid van lucht... en vlek in het vuur....
Penselen gebroken... het doek valt ... bemind...
Rank.... ja wijn.... vertakking in roos gescheurd ...
De ziel verwond....oh stilte in bloed...
Het boek ligt stil.... silhouet van geschrijf....
Verblijft in de stilte.... maar weet niet.... ik blijf....
In schijn van de naaktheid.... verzengend... ontsproot....
In het winterse wit.... Ooit zomerse rood !
Alleen...
Je dacht aan .... wij samen...geen schaduw voor hem...
Aan woorden dichtbij.... niet gewist uit... bestaan....
Blootvoets nu dwalen... niet wetend... ik ben...
Hem man laten zijn... het linnen was fris...
Zijn ogen... ze kijken... maar niet meer naar jou ...
Gedachten... beslissing... hij neemt ze ... gaat heen...
Zijn sleutel... nieuw leven...
Je bent nu alleen.....
Serene stilte...
Mijn lippen ze strelen... de wind langs me heen...
Ze kussen de vlokjes...speels en heel zacht...
In druppels verpakt... in charme van stilte...
Het kaarslicht dat vlamt.... in rust nu omhoog...
Mijn woorden zijn stil....ze zwijgen... respect....
Alles zo kwetsbaar.... en soms niet verwacht...
De vroege morgen.... maar ook.... late nacht....
Ik blijf...
Het vuur zo rood.... het ijs gesmolten...
De nacht zo diep... het ochtendgloren...
Naakte halmen... het gras nog groen...
Mijn adem.... ze ademt... heel licht... transparant...
De pen... ze vloeit samen.... in brief.... mijn geschrijf...
In woorden van dichter...
Ik weet.... ja ik blijf !
Ingetogen...
Stilletjes en zacht....wachtend op het pad....
Geef de stilte.... laat het stromen...
Als wijn zo zacht...en ingetogen...
Penselen... ze zweven... en strijken de gloed...
In diepte van water..... het kabbelen gekust....
Momenten... bezinning......niet vindt , wat je zoekt...
Maar zoek je een weg... in geest van geluk...
Stille tranen...
De trilling... de passie.. de vleugels geraakt...
Bewaren die woorden... gesproken in liefde...
Stille tranen... eenzaam in duister...
Verdwaald in de stilte...als ster in de nacht...
Gedachten verpakt... in charme van hart...
Omlijning vertederd....verdronken in toen...
Emotie...
Chaos...emotie.. een weg nog te gaan....
Een nieuwe deur.... ontwaken in zon...
De brug nog lang... het einde onzichtbaar...
En gloeiende ziel... het diepe is diep...
Zo ademloos... en lippen... ze lispelt...
In lach... soms bevroren...
Een weg nog te gaan...
Mijn traan drupt...
Bladeren... ja vallen... herfst in mijn hart...
Stil vaarwel...? de nacht duurt voort....
Emotie`s... de vlucht... de liefde... bemind...
Oprechtheid in liefde... maar geeft veel verdriet...
De woorden... ze zweven... ongrijpbaar.... verward....
Ik geef het uit handen... mijn rugzak is zwaar....
De leegte... ondraaglijk....
Mijn traan drupt..... naar daar....
Afscheid van Jos Brink...
* 19-06-1942 U 17-08-2007
Je bent niet meer...heel ver nu weg...
Je jas is uit....je ziel nog hier...
Eens was je er ...voor ieder... altijd.!!
Je steun. je kracht....soms grote strijd...
Nu is het op...het ging zo snel...
Jij lachte altijd...je was zo vrolijk...
Ondanks je verdriet...en soms erg veel pijn...
Nu denk ik steeds...aan de volgende woorden...
Konden we nog maar even... bij je zijn...
Helaas is dit leven...voor jou nu voorbij....
Ik geef je de rust nu...en laat je dus los...
Alleen dat klein plekje...dat noemen ze hart....
Ik draag je daar verder..met veel pijn en smart...
Dag lieve vriend.
Mijn tranen...
Geduld en verwachting...het ebt langzaam weg...
Vreugde..muziek..Niet zuiver gezongen...
Verdriet...
Verzonken in pijn...verdronken in hoop...
Mijn tranen...ze vallen...heel zacht naar benee...
De tranen zijn zichtbaar...
Maar niet het verdriet...
Men ziet niet de inhoud...
Wat ik achter liet.
 |
|